Pogledao sam Veru, seriju o srpskoj Mata Hari. Nove generacije dobile su antiheroinu stoičke izdržljivosti
Vera upravo ide na RTS-u, lavovski ju je utjelovila Jovana Stojiljković
Na našim balkanskim vukojebinama ženama se i dalje nevoljko priznaju statusi ikona. A da ikonička snaga superžene ponese amblem jedne čitave traumatične epohe, e to je tek pravi endem. Zato je srpska televizijska serija “Vera”, kojoj smo na RTS-u upravo odgledali i drugu epizodu (emitira se subotom i nedjeljom) višestruko intrigantna. Kao vješto skrojen žanrovski blockbuster proizvod televizijske industrije i kao složeni sociološki fenomen.
Priča paralelno rađenog filma i desetodijelne tv-serije “Vera” bazira se na životu i vratolomnoj sudbini Vere Pešić (1919.-1944.), srpske Mate Hari. U psihotičnom prologu Drugog svjetskog rata Pešić je na usijanom beogradskom terenu špijunirala za račun njemačkih, francuskih, engleskih i jugoslavenskih kabineta obavještajnih moći.
Vidi se respekt prema snažnim ženama
Na kraju brzotrošećeg životnog puta skončala je pred puščanim cijevima četničkog streljačkog voda. Kratak, turbulentan i samouništavajući Verin život u predigri druge svjetske klaonice, kao poručen je za prizivanje mita i rekreiranja historijskih fakata. Linija pojedinačnog fatuma na freski kolektivne tragedije uvijek je vibrantan fikcijski materijal.
Dođe li u znalačke inspirirane ruke, poput redatelja Nedeljka Kovačića, koji s Kristinom Đuković potpisuje i scenarij, sočnost televizijske story avanture je zagarantirana. Zanimljivo je da je filmska verzija “Vere” Kovačićev debitantski film, a televizijski format, kako već prve epizode najavljuju, omogućit će još složenije razigravanje svih slojeva dinamičnih zbivanja i karaktera.
Valja podsjetiti da se Kovačić jednom drugom stvarnosnom ikonom iz naše historije – Jovankom Broz, bavio u dokumentarno-igranoj seriji “Jovanka Broz i tajne službe” (o čemu je kolega Dragan Markovina pisao na Telegramu), tako da je zamjetan njegov ljudski i stvaralački respekt prema snažnim ženama.
Kombinacija trilera i melodrame
Kovačić se nepogrešivo odlučio za žanrovsku kombinaciju špijunsko-političkog trilera i melodrame, ne bježeći ni od stripoidnog formatiranja, eskapističkog glamura (produkcija je zaista visokih standarda) i popkulturalnih referenci, postižući pomaknut, gotovo artificijelan ugođaj. Ono stanje tako svojstveno u vremenu pred velikim društvenim katastrofama.
Lavovski je lov odradila glumica Jovana Stojiljković u čijoj se doživljenosti i proživljenosti Vere uzbudljivo kristaliziraju Kovačićeve vizije. Verinu mantru o holivudskom snu kojeg nosi kao kofer, bježeći iz provincijalne učmalosti u neodoljivi zov Beograda, Jovana pretvara u šeretsku membranu ikone iskonskog optimizma.
Tihi i Prle za nove generacije
Njezina je Vera izazovno neopterećena Lolita, ona koja spoljašnju infantilnu ustreptalost i glad za bijegom iz socijalnog beznađa pretvara u snažno oružje egzistencijalizma. Tvrdo i tvrdoglavo riješena da opstane u brutalnom muškaračkom svijetu warlordova, nedvojbeno je snažnija od svih tih baraba što se iživljavaju na njenom tijelu i duši.
Vera Jovane Stojiljković prirodno pripada Otpisanima. Ono što su našim djetinjstvima bili Tihi i Prle, Voje Brajovića i Dragana Nikolića. Nove generacije imaju Veru. Antiheroinu stoičke izdržljivosti.